Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Το έναν ένει η Λατζιά, το εθνικόν μας δέντρον, τζαι τ΄άλλον η Βαλανιθκιά ύψους τριάντα μέτρων. Το τρίτον που γιορτάζουμεν, εν η Περνιά ή Πουρνάριν, πολλά δεντρά αιωνόβια, της Τζύπρου εν καμάριν. Μελίνι, Χρυσορρογιάτισσα τζαι Καλοπαναγιώτη, Κοιλάδαν Ξυλιάτου ή του Πλατύ εν χώροι πάντα πρώτοι, που βρίσκεις αιωνόβιες Περνιές μες τούντον τόπον, που στέκουν πελώριες, φουντωτές με τον δικόν τους τρόπον. Ο Πρίνος του Θεόφραστου, η Δρυς η Κοκκοφόρος, η ιστορία μας λαλεί, τζι ας πέρασεν ο γρόνος, στα φύλλα της πως βρίσκουνται κότσινοι τόσοι κόκκοι που κάμνουν ειδική βαφήν «κρεμμέζι - πρινοκόκκι». Μέσα στα πάρκα βρίσκεις την, εν εύκολη σαν λύση, γιατί έσιει φύλλωμα πασιή, τζαι γρόνια πολλά έννα ζήσει. Αντέχει δίχα το νερό, τζαι η φωθκιά αν τα κάψει προστάτης ένει της ζωής της άγριας στα δάση. Βλαστά τζαι εν μπορεί η γη, διάβρωση να πάθει, τζαι σάζει έτσι το κακόν που τα δικά μας λάθη. Το ξύλο της ποιοτικόν, σκληρόν που δεν σαπίζει, άροτρα για το όργωμαν ο ξυλουργός σκαλίζει. Πλούσιον έσιει τον φλοιόν σε δεψικές ουσίες, παλιά ήτουν κατάλληλος για τες βυρσοδεψίες. Το ξύλον εξαιρετικόν για κάρβουνα τζαι τζάκια, μα εν προστατευόμενον, έννεν καθόλου πλάκα. Μόνον με άδειαν ειδικήν μπορεί κάποιος να κόψει, τζαι μόνον το Τμήμα των Δασών μπορεί να σου την δώσει. Τζαι τούτον γιατί, να ξέρετε, πως εν μεγάλο λάθος, που πρέπει ν΄αποβάλετε αν έσιετε έτσι πάθος. Πριχού να κλείσω έννα σας πω πάλε να σας θυμίσω, πως η Περνιά εν θησαυρός τζαι έννα σας πάρω πίσω, που είπα πως έσιει αξίαν θκιαμαντιού τζαι εν δώρον του Θεού μας τζαι πως εμείς χρωστούμεν του πολλά του Πλαστουργού μας. - 49 -