Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Πέτε μου αν έσιει άλλο δεντρό που θκιά μας ό,τι έσιει, δίχα να θέλει αντάλλαγμα έστω τζαι αν δεν βρέσιει. Ξέρετε ο καρπός της τερατσιάς έσιει πολλά να δώσει κάμνει τζαι για κατασκευές τζαι κάμνει τζαι για βρώση. Τεράτσι, τερατσόμελο, παστέλι όπου έβρεις φάτα, κάμνουν τζαι τερατσάλευρο που κάμνει σιοκολάτα. Τζαι την ψισιά του τερατσιού ακόμα την κρατούσιν τροφές για ζώα τζαι φάρμακα κάμνουσιν τζαι πουλούσιν. Ούτε τζαι οι κοκκόνες τους ποττέ έννα πετακτούσιν. Βαφές για ρούχα κάμνουσι, τζαι γόμα που κολλούσιν, γερά τα αλεξίπτωτα π’αρπάσσουν τζαι πηδούσιν, πέφτουν που πάνω τζει ψηλά τζαι δεν ιξικολλούσιν. Τζι οι έμποροι εζύγιζαν χρυσάφι με κοκκόνες, γιατί εν ούλλες ίδιες σ’ούλλες της γης τες χώρες. Της κάθε μιας το βάρος της εν ίσια με το καράτιν, τζαι ζύγιζαν μ’ακρίβεια κάθε χρυσό κομμάτιν. Τα φύλλα, ο φλοιός τζαι ο καρπός πον’ άουρος ακόμα, αλέθαν τα τζαι κάμνασιν βαφές που βάλλαν γρώμα, σε ρούχα μα τζαι σε πανιά που βάλλασιν στα πλοία, τζαι τον κορμό εκάμναν τον κάρβουνα τζαι ξυλεία. Τίποτε εν πετάσσεται γι’ αυτόν τζαι εν τέθκοιος πλούτος. Μα εσκεφτήκαμε ποττέ τι θησαυρός εν τούτος; Τζιαμέ που μας εδώριζεν χρυσάφιν με τον τόνον, εβρέθηκε σ’ αφανισμό μέσα σε τούντον τόπον. Κόψε, κατάκοψε παντού εμείναν κάτι λλίες, τζι αν δεν φωνάξουμεν μαζί τζαι κάμουμεν πορείες, την Τερατσιά θα βρίσκουσιν μόνο στες ιστορίες, τζαι δίκαια θε να λαλούν για μας κατηγορίες. Φέτος γιορτάζει η Τερατσιά εμάς για να ξυπνήσει, ούλλους μας πάνω στο νησί π’ ανατολήν ως δύση. Εν πρέπει να αφήσουμε την Τερατσιάν να σβήσει, τον κάθε άσκεφτο στη γην, τούτην να αφανίσει. Γι’ αυτόν ενώστε τες φωνές σε ούλλους να το πούμεν, πως το τεράτσι εν χρυσός, πρέπει να το φρουρούμεν. Πρέπει να μεν τ’αφήσουμε τζαι να μανικοθούμεν γιατί αλλιώς στο ίντερνετ μόνο θα την θωρούμεν. - 37 -