Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Ο Τρέμιθθος Δέντρο της χρονιάς 2005 (Ιανουάριος 2005) Έθελα σήμερα να πω πριχού ν’αναχωρήσω, κάτι που μου συνέβηκε να σας εξιστορήσω. Στην Τίμην έχω μιαν γιαγιάν που κάθεται καρτέριν, τζαι θέλει μας να μας θωρεί πρωί τζαι μεσημέριν. Μα εμείς πού να να ποθκιάσουμεν; Βουρούμεν τη δουλειά μας, Τζι ούτε τζαιρόν εν βρίσκουμε να δούμε τα δεντρά μας. Κάθε φοράν που με θωρεί, λαλεί μου το με πόνον, πως έναν-έναν λείφκουσιν, τζι ας ήτουν έναν τόνον. Την περασμένην Τζερκατζήν είπα να πάω κοντά της, για να με δει τζαι να χαρεί, ν’ανοίξει η καρκιά της. «Θέλω μια χάρη, κόρη μου, εγιώ να σου ζητήσω, μια τζι έσιει ήλιο σήμερα, πάρ΄με να περπατήσω.» «Να πάεις πού θέλεις, γιαγιά, πε μου να σου τανήσω, βάλε τη σιάρπα σου τζι εγιώ την πόρτα πά’ ν’ανοίξω.» «Θέλω μες τα χωράφκια μας λλίους γυρούς να δώσω τζι κάποιους φίλους μου παλιούς ξανά να ανταμώσω.» Έμεινα ‘γιώ περίεργη ποιοι νά’τουν τούτ’οι φίλοι, τζι άμαν εφτάσαμεν κοντά έφκαλεν το μαντήλι. Εσκούπισεν τα δάκρυα τζαι είπε μου με ύφος: «Θωρείς τούτον τον τρέμιθθον, εν δέκα μέτρα ύψος. Σε σας όμως στηρίζεται να πάει τζι άλλον πάνω, αν δεν τον ξεριζώσετε να χτίσετε που πάνω. Εγιώνι αναγιώθηκα που κάτω στον οσσιόν του, έτρωα τα τριμμίθκια του, είσιε με σαν μωρόν του. Η μάνα μου τζι ο τζύρης μου εφκάλλασιν τζαι λάδιν, τζαι πίσσαν επαράγασιν παφίτιτζη με νάμιν. Τζαι πάντα κάθε Σάββατον, ημέραν που φουρνίζαν, εφκάλλαν τρεμιθθόπιττες που εμουσκομυρίζαν. Ο τρέμιθθος, η τριμιθκιά τζαι η σσινιά εν αδέρφκια, τζαι η ζωή τους κρέμμεται που τα δικά σας σιέρκα. Βρίσκεις τα πάνω στα βουνά, σε δάση τζαι σε πάρκα τζαι δίπλα εις τη θάλασσα θωρείς τζαι που τη βάρκα. Μέσα εις τα χωράφκια μας έχουν τζι έναν ανήψιι, η πιστατζιά φυτεύκεται χαλεπιανά ν’ανοίξει. Άμαν ανθίζει ο τρέμιθθος εν μουσκομυρισμένος, τζαι κότσινον έσιει καρπόν, χαρκέσαι εν στολισμένος.» Είδα τη λάμψη στη μαθκιά τζαι άπειρην αγάπην, πού’σει η στετέ μου μέσα της για τούτα τα δεντρά της. Τζαι τότε είπα μέσα μου πως έχω την ευθύνη, ο τρέμιθθος που αγαπά τζαμέ πάντα να μείνει. - 31 -