Άδοντας και υμνώντας τα κυπριακά δασικά δέντρα

Τα λόγια να γινούσιν πράξη (Ιανουάριος 1998) Έχουμε πρόβλημα πολλύ στον τόπο μας τζαι φέτος, που το νερόν ελλίανεν τζι άλλον το νέον έτος. Γιατί να κόφτει τον Θεόν; Γιατί να πέψει τζι άλλον; Αφού εμάς εν μας κουνιεί, ούτε κανέναν άλλον; Πέρσι πάλε ΄λαλούσαμεν ίνταλοης να θκιαβούμεν, τζαι πως θα προσπαθούσαμεν να μεν το σπαταλούμεν. Ομως στα λόγια εμείναμεν τζαι δεν εγίναν πράξη, τζι οι φράκτες εξεράνασιν, δεν έμεινε μια στάξη. Έχουμεν ούλλοι έναν κακό μέσα σε τούντον τόπον, Παρόλα τα πολλά καλά, τζαι τον καλό μας τρόπον. Αν δεν μας έβρει το κακόν, τζι αν δεν κακοπερνούμεν, μέτρα ποττέ εν λαμβάνουμεν για να προφυλακτούμεν. ΄Οσον τζι αν μας το δείγνουσιν, όποιος τζι αν το ξηγήσει, εμείς εν το πιστεύκουμεν ώσπου να μας φατσίσει. ΄Ιντα που περιμένουμεν;΄Ιντα που καρτερούμεν; Ούλλα να τα ξεράνουμεν, τζι ούλλοι μας να διψούμεν; Αν δούμε τα ναρκωτικά, το AIDS, το τσιάρον, τωρά εκαταλάβαμεν πως το κακόν εν μιάλον. Τζαι πάλε εν πιστεύκουμεν πως δάκρυα του πόνου, στο σπίτι μας εμάς θα μπουν, μα σ’ τζείνο του γειτόνου. Εν το καταλαβαίνουμε πως δίπλ’ απλώνει σιέριν, τζαι στήννει μας ο κίνδυνος στην πόρτα μας καρτέριν. Αφήνουμεν να πολεμούν, οι λλίοι μες τον τόπον, Τζι εμείς θωρούμεν που μακρά, δίχα καθόλου κόπον. Αν ούλλοι μας εν βάλουμε τα πράματα σε τάξη, τα λόγια μας να γίνουσιν, τωρά, ευτύς μια πράξη, έννα το μετανώσουμεν, μα εννάν αργά λαλώ σας, τζι έννα θωρούμεν το νερόν ζωγραφιστόν χαρώ σας. Έννα ερημώσει το νησί, τα δάση έννα ξεράνουν, τζ οι κάμποι, τα περβόλια μας, τ’αμπέλια έννα μαράνουν. Τζι εμείς έννα μαλλώνουμεν, ο ένας με τον άλλον, θα ρίγνει τα φταιξίματα ο ένας πάσ’ τον άλλον. Όποιον τζι αν αρωτήσουμεν, να δείτε ένν' απαντήσει πως το νερόν εν γίνεται άλλον να σπαταλήσει. Μα ύστερις που θκυό λεπτά, πάλε έννα το ξιάσει, τζι έννα πιτά με λάστιχο νερό όπου τζι αν φτάσει. «Εν πειράζει», σκεφτούμαστε, «ίσια τωρά έννα λείψει; πως εννά πλύνω σιονωτά, ίσια έννα μεν κανίσει;» Εν το καταλαβαίνουμε πως τα δεντρά διψούσιν, τζι αν δεν προσέξουμεν εμείς, ούλλα έννα χαθούσιν; Έστω τζαι τούτην τη στιγμήν, αν ούλλοι ενωθούμεν, τζαι κάμουμεν προσπάθεια να μεν το σπαταλούμε, μπορεί να το προλάβουμεν τούντο κακό πον’ νάρτει, τζαι να γλιτώσουν τα δεντρά τζι η πράσινη η πλάση. Πρέπει αμέσως ούλλοι μας, ούλλες της Κύπρου οι τάξεις, προσπάθεια να κάμουμεν: Τα λόγια να γινούσιν πράξη. - 17 -