Glyn Hughes 1931 - 2014

344 Ζωγράφιζα βέβαια όταν πρωτοέφθασα εδώ, αλλά δεν είχα τότε φανταστεί ότι θα ήμουνα ζωγράφος για το υπόλοιπο της ζωής μου. Έκανα πολλά πράγματα, άλλωστε. Είχα, για παράδειγμα, σκηνοθετήσει το «Πάρτι Γενεθλίων» [σ.σ. του Χάρολντ Πίντερ], κάτι αρκετά προοδευτικό για την εποχή. Ναι, έκανα αρκετά πρωτοποριακά πράγματα». Σήμερα, θα λέγατε πως ουσιαστικά είστε ζωγράφος; Κοιτάζοντας πίσω, θα έλεγα πως είμαι ζωγράφος. Η Κύπρος με έκανε ζωγράφο. Πιστεύω πως είναι το νησί που με δημιούργησε, θεωρώ τον εαυτό μου Κύπριο ζωγράφο. Για μένα η σχέση μου με τον τόπο υπήρξε καθοριστική. Μπορεί να κάθομαι σε ένα καφενείο και να τα πηγαίνω μια χαρά με όλους, χωρίς, παρ’ όλα αυτά να μιλάω λέξη [ελληνικά]. Και είμαι καλός με τις λέξεις στα αγγλικά. Τα πάω πολύ καλά με όλους, ποτέ δεν είχα προβλήματα. Ποια είναι η πρώτη σας εικόνα από την Κύπρο; Ζωγράφισα τον Άγιο Ιλαρίωνα. Ανέβαινα στο λεωφορείο με τον καμβά μου τότε και, όταν ο βρετανικός στρατός σταματούσε το λεωφορείο για έλεγχο, έμεναν έκπληκτοι: «Τι κάνεις εσύ εδώ!;». Ίσως να ήταν όντως αφελές εκ μέρους μου. Αργότερα, νοίκιασα ένα δωμάτιο στον Ασώματο, όπου ένιωθα κάπως πιο ασφαλής και πήγαινα Σαββατοκύριακα για να ζωγραφίσω. Συνεχίσατε να ζωγραφίζετε τοπία; Ναι, αλλά όποτε υπήρχε κάποιο πρόβλημα, στρεφόμουνα στην αφαίρεση. Αμέσως μετά τις ταραχές στο Κιόνελι [μια πραγματικά φρικτή στιγμή] επέστρεψα στην αφαίρεση. Έκανα, βέβαια, αφηρημένη τέχνη και στοΛονδίνο, επηρεασμένος από τον Τζάκσον Πόλοκ – και γιατί όχι; Κατά τη διάρκεια όμως των ταραχών στο Κιόνελι, ήμασταν όλοι σε κατ’ οίκον περιορισμό και εγώ είχα ξεκινήσει να ζωγραφίζω ένα αφηρημένο έργο – ένα πολύ καλό έργο κατ’ ακρίβεια. Ήταν καλό έργο, όχι μόνο γιατί γεννήθηκε μέσα σε αυτή την έντονη κατάσταση σε σχέση με το Κιόνελι, αλλά και γιατί είχε να κάνει με προβλήματα δικά μου. Είχα αντιληφθεί τον δύσκολο ρόλο μου –πως ίσως να ήμουν ομοφυλόφιλος– και η σκέψη αυτή με ώθησε άμεσα στην αφαίρεση. Πώς όμως σχετίζεται αυτό με την κατάσταση στο Κιόνελι; Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Ενώ, λοιπόν, εγώ ζωγράφιζα το «Κιόνελι», μια κοπέλα που την έλεγαν Σίλα μου διηγήθηκε μια ιστορία για κάποιον γνωστό της. «Γκλυν», ήρθε και μου είπε, «ξέρεις, ο τάδε βρέθηκε μπλεγμένος σε μια περίεργη υπόθεση». Μου είπε: «Ένας φίλος μας είχε γνωρίσει μια πανέμορφη κοπέλα, βγήκαν σε ραντεβού, αλλά όταν άρχισε να την φιλά κατάλαβε ότι ήταν άντρας!» Ο τύπος σκότωσε τον άντρα που ήταν ντυμένος γυναίκα, κι η Σίλα γνώριζε τον δολοφόνο! Μετά απ’ αυτό ξεκίνησα να ζωγραφίζω μανιωδώς. Φυσικά, δεν υπάρχει καμία σχέση με αυτά που συνέβαιναν στο Κιόνελι... αλλά η ιστορία αυτή με έβαλε σε μια διαδικασία να βλέπω τα πράγματα από απόσταση, αλλά να τα νιώθω και πολύ κοντά μου. Μπορούσα μόνο να φανταστώ πώς ήταν για αυτούς τους ανθρώπους, παράλληλα τους συμπονούσα τρομερά. Ήταν πάντως μια τρομακτικά βίαιη κατάσταση και δεν θα συγχωρέσω ποτέ τους Βρετανούς γι’ αυτό. Ποτέ.