Glyn Hughes 1931 - 2014

342 Βρέθηκε στην Κύπρο το 1956 ως ένας Ουαλός δάσκαλος που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση φίλων που γνώρισε στο κολέγιο για να έρθει στην Κύπρο. Ο αδελφός του τον είχε ήδη συστήσει στο νησί, αφού εδώ έκανε τη στρατιωτική του θητεία. «Ήρθα εδώ κατά τύχη, αλλά την ίδια στιγμή στάθηκα πολύ τυχερός. Μια ευτυχής συγκυρία». Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, δηλώνοντας πια Κύπριος ζωγράφος, ο Γκλυν Χιουζ έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου 2014 σε ηλικία 83 ετών. Aναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Χριστίνα Λάμπρου το 2008. «Ο Γκλυν Χιουζ είναι ένας από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη τέχνη στην Κύπρο όπως τη γνωρίζουμε, όχι μόνο μέσα από μια συνεπή και σημαντική εικαστική παραγωγή αλλά και μέσα από μια δραστηριότητα που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ενεργό συμμετοχή του κοινού στα πολιτιστικά δρώμενα», σημειώνει η ίδια. Η ίδρυση της γκαλερί Απόφασις μαζί με τον επιστήθιό του φίλο Χριστόφορο Σάββα υπήρξε ορόσημο στο κυπριακό πολιτιστικό τοπίο και είναι στην αυλή του χώρου αυτού [πρώτα στην οδό Σοφοκλέους και μετά στην οδό Απόλλωνος] που το κοινό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τολμηρές για την εποχή και καινοτόμες μορφές τέχνης, όπως τα χάπενινγκ. Παράλληλα, οι δύο καλλιτέχνες διοργάνωναν εκθέσεις με έργα δικά τους αλλά και άλλων, διαλέξεις, βραδιές παραδοσιακής μουσικής, συζητήσεις και αναγνώσεις. Στα χρόνια της λειτουργίας της, η γκαλερί απέκτησε μυθικές διαστάσεις, προσελκύοντας διανοούμενους, επιστήμονες και διπλωμάτες σε έναν τόπο κατ’ εξοχήν μποέμ. Παράλληλα, δεν μπορεί κανείς να μην αναφέρει την κριτική γραφή του Χιουζ, που –αν και προσαρμοσμένη στην κυπριακή ευγένεια σπάνια υπήρξε αρνητική– αποτελεί σημείο αναφοράς στη διαμόρφωση της εικαστικής σκηνής της Κύπρου». Θα σου πω μια ιστορία. Μεγάλωσα σε μια βιομηχανική πόλη της Ουαλίας. Οι άνθρωποι που δούλευαν στα εργοστάσια μάθαιναν να μιλούν αγγλικά. Και έτσι μεγάλωσα σε μια καθ’ όλα ουαλική πόλη, όπου όμως εν τέλει κανείς δεν μιλούσε ουαλικά. Όταν πήγα σχολείο, αυτοί που μιλούσαν ουαλικά είχαν κάποια προνόμια – ήταν θέμα πολιτικής. Αποφάσισα έτσι να μάθω ουαλικά, αλλά κατέληξα να γελοιοποιηθώ από κάποιους συμμαθητές μου. Γιατί αυτοί που με χλεύαζαν ήταν ηλίθιοι Ουαλοί εθνικιστές. Η εμπειρία αυτή για μένα υπήρξε καθοριστική. Η γλώσσα, αντί για μέσο επικοινωνίας, υπήρξε ένας τεράστιος φραγμός. Όταν έφθασα στην Κύπρο, αποφάσισα να παρακολουθήσω μαθήματα Ελληνικών. Μάντεψε τι: Μετά την πρώτη μου μέρα, το κτήριο βομβαρδίστηκε από εθνικιστές. Και έτσι δεν πήγα πίσω την επομένη. Αυτό ήταν το 1956. [παύση] Δεν νομίζεις πως ίσως για αυτό να ζωγραφίζω τόσο πολύ; Γιατί στην πραγματικότητα δεν είμαι καλλιτέχνης εκ φύσεως... Είμαι δάσκαλος, μου αρέσει το θέατρο, πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας χορευτής ή κάτι τέτοιο... Αναρωτιέμαι αν η πρώτη αυτή κακή εμπειρία με τα ουαλικά με ώθησε στη ζωγραφική. Είναι μια πολύ έντονη μνήμη για μένα, πάντως. Συνέντευξη στη Χριστίνα Λάμπρου Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Πολίτης στις 22 Ιουνίου 2008