Glyn Hughes 1931 - 2014

254 γεμάτο ελαιόδεντρα και, προς έκπληξή μας, μια φυσική (ή τεχνητή) λίμνη σε κοντινή απόσταση. Το νερό ήταν τονωτικό στοιχείο και έδινε ζωή στο τοπίο. Είχε τρία γαϊδούρια (ενώ ο περισσότερος κόσμος είχε μόνο ένα). Ήταν σαν να έχεις τρία αυτοκίνητα σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα. Μου θύμισε λίγο την περιοχή Μίντλαντς στην κεντρική Αγγλία χωρίς τις ελιές. O Σάββα πρότεινε ότι θα μπορούσαμε ίσως να διερευνήσουμε τη χρήση νέων υλικών και αυτό ήταν ακριβώς που είχα και εγώ στο μυαλό μου. Ο Άγιος Θεόδωρος ήταν παντού γεμάτος σακούλες κι αυτό ήταν το ιδανικό υλικό για την εσωστρεφή διάθεσή μας. Τις χρησιμοποίησα με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι ο Σάββα. Κατά κάποιο τρόπο, εγώ συμπλήρωνα το έργο μου με αυτό το υλικό, ενώ ο Σάββα το χρησιμοποιούσε σαν να ήταν μπογιά. Εγώ ήμουν ήπιος στη χρήση του, ενώ ο Σάββα ήταν σχεδόν βίαιος μέχρι τέλους... όπως ήμουν εγώ με το χρώμα ανακατεμένο με άμμο. Εκείνη την ημέρα επιστρέψαμε στη Λευκωσία χωρίς να μιλούμε ο ένας στον άλλο. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας για να ακούσουμε μέσα μας. Όταν τον άφησα στο στούντιό του, μου είπε... «αύριο την ίδια ώρα» και αυτό ήταν η αρχή ενός υπέροχου μήνα. Αυτό το έργο με πήρε πίσω στη μήτρα της μητέρας μου ( Αρ. 34 και 35 ). Είναι μια αυτοπροσωπογραφία και τη θεωρώ ως την πιο συναισθηματική μου εικόνα. Ο ομφάλιος λώρος με συνδέει/με συνέδεε με τον τόπο που γεννήθηκα. Φαίνεται ότι όπου και αν βρισκόμαστε, όταν πρέπει να ισορροπήσουμε, συντονιζόμαστε με τις αρχές της ύπαρξής μας. Σε αυτό το έργο ο Σάββα διερεύνησε τις δυνατότητες των νέων υλικών του, αλλά εξερεύνησε επίσης με πολλή κομψότητα, με υψηλή αισθητική ακρίβεια, τη χρήση του χώρου ( Αρ. 36 ). Συχνά, του έλεγα πως θα γινόταν ένας σπουδαίος σύγχρονος αρχιτέκτονας και γελούσε. He had three donkeys (whereas most people only had one). It was like having three cars by today’s standards. It reminded me a little of the Midlands without the olives. Savva suggested that perhaps we could explore the use of new materials and that was exactly what I had in mind. Ayios Theodoros was full of “saccules” (sacks) everywhere and that was the perfect material for our introspective mood. I used it in a much different way than Savva. I was sort of complementing the picture with this material but Savva used it as if it was paint. I was mild with it but he was almost violent going all the way ...as I was with sand paint. That day we went back to Nicosia without speaking to one another. We isolated ourselves to listen inside of us. When I left him at his studio he said to me... ”same time tomorrow” and that was the beginning of a wonderful month. This picture has taken me back to my mother’s womb ( Nos. 34 and 35 ). It is a self portrait and I consider this as my most emotional image. The umbilical cord was/is connecting me with my place of birth. It seems that wherever we are, if we need to balance, we are finely tuned by referring to our first principles of our existence. In this picture, Savva explored the possibilities of his new materials but also he investigated very elegantly, with high aesthetic precision, the use of space ( No. 36 ). I often said to him that he would have made a great contemporary architect and he used to laugh.