Glyn Hughes 1931 - 2014

130 Τη δεκαετία 1960–1970, ο Γκλυν Χιουζ συνεχίζει να χρησιμοποιεί τα γήινα χρώματα, αλλά η δουλειά του σταδιακά γίνεται πιο αφηρημένη και πιο προσωπική. Κάποια από τα έργα αυτής της περιόδου παρουσιάστηκαν το 1964 στην γκαλερί New Vision Centre στο Λονδίνο. Οι κριτικές για την έκθεση ήταν καλές, αλλά όπως συνήθιζε να λέει ο καλλιτέχνης, «σχεδόν όλα τα έργα κατέληξαν σε μια μικρή αποθήκη στην Ουαλία». Πράγματι, εκεί έμειναν (μαζί με κάποια άλλα που απέκτησε από φίλους καλλιτέχνες στην Αγγλία – όπως ο Roger Hilton, τον οποίο συνάντησε στο Newlyn στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και διατήρησε επαφή μαζί του μέχρι τις αρχές του 1970) έως ότου, σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, μερίμνησε να έλθουν στην Κύπρο και να εκτεθούν με επιτυχία στο Κέντρο Τέχνης Διάσπρο στη Λευκωσία. Τον Σεπτέμβριο του 1960, ο Γκλυν Χιουζ εντάχθηκε στο προσωπικό της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας, όπου δημιούργησε μια μικτή λέσχη συζητήσεων για νέους –την πρώτη του είδους της στηνΚύπρο– γνωστήως «63 Club». Η λέσχη αυτή τέθηκε υπό την προστασία του Γλαύκου Κληρίδη, μετέπειτα Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρησιμοποιώντας μια μεγάλη αίθουσα της σχολής, ο Γκλυν Χιουζ ξεκίνησε επίσης τη δραστηριότητα «Do Something», στην οποία συμμετείχαν ενήλικες από όλες τις κοινότητες του νησιού. Ανάμεσα στις πολλές ασχολίες του Γκλυν Χιουζ, ήταν και η καλλιτεχνική στήλη που έγραφε για την αγγλόφωνη εφημερίδα Times of Cyprus . Μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο, αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου, πήγε στο Λονδίνο για να καλύψει μια μεγάλη έκθεση στην Tate, και όταν επέστρεψε διαπίστωσε πως η εφημερίδα είχε κλείσει οριστικά! Όπως έλεγε ο ίδιος: «δεν έμεινα μόνο στη ζωγραφική». Όταν άρχισε να σκηνογραφεί για το επαγγελματικό θέατρο τη δεκαετία του 1970, μετρούσε ήδη πολλά χρόνια πειραματισμού και εμπειρίας στη θεατρική παραγωγή, τόσο στην σταδιοδρομία του ως καθηγητής όσο και σε άλλους τομείς. Θυμόταν μάλιστα πως τον πέρασαν κατά λάθος για σερβιτόρο (φορούσε το πρώτο και μοναδικό λευκό σμόκιν που είχε ποτέ) σε μια αποικιακή ερασιτεχνική θεατρική ομάδα το 1957, αλλά σύντομα του ζήτησαν να ενταχθεί και αυτός στην ομάδα τους. Τους σχεδίασε το σκηνικό για τη Δωδεκάτη Νύχτα του Σαίξπηρ, το οποίο όμως αναγκάστηκε να το μεταφέρει με άμαξα στο στρατόπεδο «Wolseley Barracks» γιατί ο αρχικός χώρος θεωρήθηκε μη ασφαλής. Οι σχολικές παραγωγές ήταν συχνά φιλόδοξες – στο Junior School χρησιμοποίησε μαθητές, γονείς και φίλους στο Ας κάνουμε μια όπερα , ενώ αργότερα, τη δεκαετία του 1980, εντυπωσίασε το κοινό ζητώντας από τους ηθοποιούς να παίξουν στο Σαμψών και Δαλιδά με πατίνια! Τα πρώτα δέκα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας [1960–1970]