Μνήμες κατεχόμενης γης. Εκτοπισμένοι Δήμοι και Κοινότητες

Αχερίτου Η Αχερίτου βρίσκεται δυτικά της Αµµοχώστου σε απόσταση δέκα περίπου χιλιοµέτρων. Γειτονικές κοινότητες είναι το Αυγόρου και η Άχνα νότια, η Καλοψίδα δυτικά και η Έγκωµη βόρεια. Παρουσιάζει διπλό γεωγραφικό χαρακτήρα, αφού δυτικά και βόρεια απλώνεται το ανατολικότερο τµήµα της Μεσαορίας, ενώ στη νότια κυρίως πλευρά κυριαρχεί το κόκκινο χρώµα της περιοχής κοκκινοχωρίων. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση του ονόµατος Αχερίτου. Η επικρατέστερη είναι ότι προέρχεται είτε από το Ashera, το φοινικικό όνοµα της Αφροδίτης, είτε από την Αχερουσία, τη γνωστή λίµνη της ελληνικής µυθολογίας, αφού το χωριό περιβαλλόταν από έλη και λίµνες. Η µεγάλη εκκλησία της κοινότητας είναι η εκκλησία της Αναλήψεως, στον περίβολο της οποίας βρίσκεται το παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Στα ανατολικά, έξω από το κατεχόµενο χωριό, υπάρχει και το εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε ο προσφυγικός συνοικισµός του Αγίου Γεωργίου Αχερίτου. Μεγάλης θρησκευτικής και αρχαιολογικής αξίας είναι η Παναγία η Τραπεζίτισσα, τρία χιλιόµετρα βόρεια του χωριού. Είναι ό,τι απέµεινε από το χωριό Τράπεζα ή Τραπέζα που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1425 µ.Χ. από τους Μαµελούκους. Η πρώτη δηµιουργία της Αχερίτου ανάγεται στα χρόνια της Φραγκοκρατίας ως µικρό φέουδο. Όταν έπεσε στα χέρια των Τούρκων στις 31 Αυγούστου 1974 φιλοξενούσε αµιγώς ελληνοκυπριακό πληθυσµό 1.300 κατοίκων. Υπήρξε πάντοτε ένα αναπτυγµένο γεωργοκτηνοτροφικό χωριό, του οποίου πολλοί κάτοικοι εργάζονταν και στην κοντινή πόλη των Βαρωσίων. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ταυτότητας των Αχεριωτών ήταν η φιλοξενία, η εργατικότητα και η πηγαία αίσθηση του χιούµορ, που ωθούσε σε εύθυµες καταστάσεις µε αλληλοπειράγµατα, σκωπτικά δίστιχα και κυρίως µε τσιαττιστά. Σήµερα η Αχερίτου κατοικείται από εποίκους της Ανατολίας, ενώ η µεγάλη πλειονότητα των εκτοπισµένων κατοίκων ζει σε απόσταση αναπνοής από το κατεχόµενο χωριό, βιώνοντας έντονα το µαρτυρικό συναίσθηµα της µεγάλης απώλειας. 34 Mνήµες Kατεχόµενης Γης