Μνήμες κατεχόμενης γης. Εκτοπισμένοι Δήμοι και Κοινότητες

Συριανοχώρι Πρόκειται για αµιγώς ελληνοκυπριακό χωριό στον καταπράσινο και καρποφόρο κάµπο της Μόρφου. Οι κάτοικοι ασχολούνταν µε την καλλιέργεια εσπεριδοειδών και την κτηνοτροφία. Λόγω των εύφορων εδαφών του και τη γειτνίασή του µε τη Μόρφου, το χωριό είχε πληθυσµιακή ανάπτυξη, και ο αριθµός κατοίκων αυξήθηκε από τους 286 το 1881 στους 775 κατοίκους το 1973. Η παράκτια θέση του χωριού συνέβαλε στην ανάπτυξη της αλιείας. Στην περιοχή του λειτουργούσαν, πριν από την τουρκική εισβολή του 1974, αλιευτικό καταφύγιο καθώς και πειραµατικός σταθµός καλλιέργειας θαλάσσιων ειδών. Το χωριό απαντάται σε παλαιούς χάρτες ως «Sirianocari» και ως «Sirianicori». Η ονοµασία του χωριού σηµαίνει χωριό των Σύρων, καθώς, όπως κι άλλα τοπωνύµια, σχετίζεται µε στάθµευση Σύρων στην περιοχή. ∆ιότι, σύµφωνα µε µια άποψη, στην περιοχή στάθµευαν Σύροι στρατιώτες µισθοφόροι, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Κατά µια άλλη εκδοχή, το χωριό σχετίζεται µε εγκατάσταση Σύρων εµπόρων κατά την ίδια περίοδο. Υπάρχει και η άποψη ότι το Σύρος ήταν επώνυµο κάποιου πρώτου οικιστή κατά τα Βυζαντινά χρόνια. Ο G. Jeffery θεωρεί ότι το χωριό είχε ιδρυθεί αρχικά από Μαρωνίτες της Συρίας. Κοντά στο χωριό υπήρχε µικρή µεσαιωνική εκκλησία γνωστή ως Μνασίν ή και Πνασίν. Φαίνεται ότι ήταν ο ναός µικρού µοναστηριού αφιερωµένου στον Άγιο Μνάσωνα. 164 Mνήµες Kατεχόµενης Γης