Μνήμες κατεχόμενης γης. Εκτοπισμένοι Δήμοι και Κοινότητες

Άγιος Γεώργιος Σολέας Είναι το τελευταίο χωριουδάκι της ολοπράσινης κοιλάδας της Σολέας. Βρίσκεται στις παρυφές της Φουκάσας. Ένα χωριό που κάποτε ήταν κεφαλοχώρι της περιοχής, ένας από τους αρχαιοτέρους ίσως οικισµούς της περιοχής. Οι χρυσές εποχές φυσικά έχουν περάσει, οι 3.500 περίπου κάτοικοι του 1945 έµειναν µόνο στα όνειρα, και το 1974 οι 300 κάτοικοι που απέµειναν εγκατέλειψαν το χωριό. Η εκκλησία, προστατευόµενη από την UNESCO, τοποθετείται γύρω στον 11ο αιώνα. Είναι βυζαντινού ρυθµού µε θόλο και είναι αφιερωµένη στον Άγιο Γεώργιο τον τροπαιοφόρο, που είναι και ο προστάτης άγιος που έδωσε και το όνοµα στο χωριό. Μέρος του χωριού αποτελεί το µεταλλείο της Φουκάσας, το οποίο συγκαταλέγεται στα παλιότερα µεταλλεία εξορύξεως χαλκού παγκόσµια. Υπήρχε επίσης ένα πολύ µικρό ορυχείο όπου έβγαζε ωχρά, πέτρα µε φαιό χρώµα που χρησιµοποιούνταν στην παραγωγή µπογιάς. Θεωρείται ότι κτίσθηκε ως οικισµός γύρω στον 4ο µε 5ο αιώνα π.Χ. Το χωριό ήταν µεικτό, µε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κατοίκους. Το 1963 όµως µε τις ελληνοτουρκικές εχθροπραξίες οι Τούρκοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το χωριό. Ο Κοσκινάς, µια νεροµάνα µε αρτεσιανό και άφθονο πόσιµο νερό στην Σκουριώτισσα, υδροδοτούσε το χωριό. Το νερό του ποταµού Κριού, που πήγαζε από το Τρόοδος και διέσχιζε όλη την κοιλάδα, ήταν αρκετό να ποτίζει όλα τα περιβόλια του χωριού. Γύρω στο 1960 διέθετε ελαφρά βιοµηχανία, όπως µηχανή για τσιµεντοµπλόκ και µηχανόπρεσα για γαλλικά κεραµίδια. Είχε το µοναδικό στη περιοχή εργοστάσιο κονσερβοποιίας της οικογενείας Σαζείδη. Το χωριό παρήγαγε λαδί, σιτηρά, κτηνοτροφικά προϊόντα και οι πλείστοι κάτοικοί του δούλευαν στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία. 132 Mνήµες Kατεχόµενης Γης