Μνήμες κατεχόμενης γης. Εκτοπισμένοι Δήμοι και Κοινότητες

Κάρµι Αµιγώς ελληνοκυπριακό χωριό στους βόρειους πρόποδες του Πενταδάκτυλου, νοτιοδυτικά της πόλης της Κερύνειας και δύο χιλιόµετρα δυτικά του φρουρίου του Αγίου Ιλαρίωνα. Το Κάρµι είχε 528 κατοίκους το 1973 και καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύµατα στις 24 Ιουλίου 1974. Στο χωριό καλλιεργούνταν κυρίως ελιές και χαρουπιές. Οι κάτοικοι ασχολούνταν στις οικοδοµικές εργασίες στην πόλη της Κερύνειας, αλλά και µε την καλλιέργεια της ελιάς και της χαρουπιάς. Η όµορφη τοποθεσία του χωριού, το µικροκλίµα της περιοχής, η πυκνή καταπράσινη βλάστηση µε την απαράµιλλη θέα προκάλεσαν πριν το 1974 ενδιαφέρον για τουριστική ανάπτυξη. Περιµετρικά του χωριού κτίστηκαν εξοχικά σπίτια και εντός του χωριού αναπαλαίωναν τα παλιά σπίτια. Η ελληνικότητα του χωριού µαρτυρείται από τη Μέση Εποχή του Χαλκού και αυτό φαίνεται από τα αρχαιολογικά ευρήµατα σε Παλιάλωνα και Λαπάτσα. Πιθανώς το Κάρµι να ήταν ένα από τα χωριά που ανήκαν στο τάγµα των Καρµελιτών µοναχών που ήρθαν από το βουνό Καρµέλ της Παλαιστίνης κατά τη περίοδο της Φραγκοκρατίας. Αυτή είναι η επικρατέστερη εκδοχή για την προέλευση του ονόµατός του. Η εκκλησία στο κέντρο του χωριού, κτίσµα του 19ου αιώνα, είναι αφιερωµένη στην Παναγία Χρυσοκαρµιώτισσα και γιόρταζε στις 8 Σεπτεµβρίου και την Τρίτη της Λαµπρής. Υπήρχαν επίσης τα εξωκκλήσια Άγιος Παντελεήµονας, Αγία Μαρίνα, Άγιος Εξιστράτης, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιλαρίωνας, Προφήτης Ηλίας και Σώτηρος. Από τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας λειτουργούσε σχολείο από το 1867 µε πρώτο δάσκαλο τον Ιωάννη Γεωργιάδη από τον Καραβά. Το Κάρµι θρηνεί 13 αγνοούµενους στον πόλεµο του 1974 και έναν από το 1964. Οι Καρµιώτες ίδρυσαν το δικό τους Προσφυγικό Σωµατείο σε οίκηµα σε τουρκοκυπριακή γη στη Λακατάµεια, όπου ανήγειραν µνηµείο πεσόντων και αγνοουµένων. 106 Mνήµες Kατεχόµενης Γης