Μνήμες κατεχόμενης γης. Εκτοπισμένοι Δήμοι και Κοινότητες

∆ιόριος Μεικτό χωριό της επαρχίας Κερύνειας, κατεχόµενο από το 1974 από τα τουρκικά στρατεύµατα εισβολής. Βρίσκεται 1,5 χιλιόµετρο περίπου δυτικά του χωριού Μύρτου, σε υψόµετρο 300 περίπου µέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από το δάσος Μάντρες στα βορειοδυτικά, από το δάσος ∆ιόριος στα δυτικά και νοτιοδυτικά και από το δάσος Καρπάσια στα νότια. Είναι το δεύτερο σε διοικητική έκταση χωριό της επαρχίας Κερύνειας, µετά τον Κορµακίτη. Μεγάλο µέρος του χωριού καλύπτεται από το οµώνυµο κρατικό δάσος. Στις υπόλοιπες εκτάσεις του χωριού καλλιεργούνταν πριν από την τουρκική εισβολή του 1974 κυρίως σιτηρά, χαρουπιές και ελιές. Ανεπτυγµένη ήταν επίσης η κτηνοτροφία, και ιδίως η αιγοπροβατοτροφία. Στην απογραφή του 1960 οι κάτοικοι του χωριού ήταν 514 Ελληνοκύπριοι και 359 Τουρκοκύπριοι. Οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό το 1964 εξαιτίας των διακοινοτικών ταραχών που ακολούθησαν την Τουρκική Ανταρσία. Το 1973 ο ελληνοκυπριακός πληθυσµός ανερχόταν στους 500 κατοίκους. Το ∆ιόριος είναι κτισµένο σε ωραιότατη τοποθεσία που περιβάλλεται από δάση, ενώ η θέα από την περιοχή του είναι θαυµάσια και απρόσκοπτη µέχρι τον κόλπο της Μόρφου και την περιοχή των αρχαίων Σόλων, το λιµάνι του Ξερού, την πεδιάδα της Μόρφου και τη θάλασσα της Αγίας Ειρήνης. Η κύρια εκκλησία του χωριού είναι αφιερωµένη στην Αγία Μαρίνα. Άλλες εκκλησίες του χωριού είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Άγιος Γεώργιος και η Αγία Μαύρη. Επικρατέστερη άποψη για το όνοµα του χωριού είναι ότι η ονοµασία προήλθε από τις λέξεις δύο όρη επειδή λόγω τοποθεσίας το χωριό αντικρίζει δύο λόφους. 100 Mνήµες Kατεχόµενης Γης