Γαστρονομία εν Κύπρω

18 Γαστρονομία εν Κύπρω ότι ο τρόπος παρασκευής της μεταφέ- ρεται αναλλοίωτος μέχρι σήμερα. Η «ζαλατίνα» είναι ένα παρασκεύασμα μέσω του οποίου, σε παλαιότερες επο- χές, ελλείψει ψυκτικών μέσων, παρεχό- ταν η δυνατότητα να διατηρείται το κρέας για μακρά χρονικά διαστήματα. Παρασκευαζόταν, όπως και άλλα κρε- ατοπαρασκευάσματα (καπνιστά, «κου- μνιαστά», κρασάτα), κατά τις «σιοιροσφαές» οι οποίες γίνονταν κατά τους χειμερινούς μήνες σχεδόν σε όλα τα αγροτικά σπίτια και αποτελούσαν μια μικρή τελετουργία στην οποία συμμετείχε ολόκληρη η οικογένεια. Το κάθε μέρος του χοίρου προοριζόταν για συγκεκριμένο παρασκεύασμα. Το κεφάλι, τα πόδια και η ουρά χρησιμο- Η φλαούνα είναι αναστάσιμο σύμβολο για τους Κύπριους και συνδέεται με διάφορα πασχαλινά έθιμα. Υπήρχε η συνήθεια οι νοικοκυρές τις μέρες του Πάσχα να κατευοδώνουν τους ξένους τους με φλαούνες ή να τις ανταλλάσ- σουν με φιλικά και συγγενικά σπίτια γι’ αυτό παρασκεύαζαν πολύ περισσότε- ρες από τις ανάγκες του σπιτιού. Μέθοδος παρασκευής: Αρχικά παρα- σκευάζεται ο «φουκός» (ή «φωκός» ή «φουτζιά» ή «σάρκα»). Τρίβεται το τυρί, το οποίο ανακατεύεται με αυγά και προζύμι και σε αυτό προστίθεται λίγο σιμιγδάλι. Ο φουκός αρτύζεται με διά- φορα καρυκεύματα όπως π.χ. μέχλεπι, μαστίχα, δυόσμος, κανέλα, ενώ, ανά- λογα με τις συνήθειες της περιοχής και της νοικοκυράς, ενίοτε προστίθενται σταφίδες και ζάχαρη. Ο φουκός αφή- νεται όλη τη νύκτα για να «μπει» (να φουσκώσει). Την επομένη ετοιμάζεται η ζύμη για το φύλλο της φλαούνας, αφού το προζύμι έχει ετοιμαστεί («ανα- τζινηθεί», ανανεωθεί πριν το ζύμωμα) από την προηγούμενη νύκτα. Το φύλλο ανοίγεται σε μικρές πίττες, γεμίζεται με τον «φουκόν» και οι άκρες της πίττας διπλώνονται στα πλευρά. Η φλαούνα αλείφεται με μείγμα κτυπημένου αυγού με σουσάμι προτού ψηθεί. Γαστρονομία: Καταναλώνεται ζεστή ή κρύα ή ως παξιμάδι και συνοδεύει διάφορα ροφήματα. Ζαλατίνα Η «ζαλατίνα» είναι ένα κυπριακό παρα- δοσιακό έδεσμα το οποίο αποτελείται από μικρά κομμάτια βραστού χοιρινού κρέατος μέσα σε ελαφρό ημίπηκτο ζελέ, χρώματος υπόλευκου. Η «ζαλα- τίνα», η οποία έχει ευχάριστα ξινή γεύση, ονομάζεται και «τρεμούρα» καθώς όταν πιάνεται με το πιρούνι δίνει την εντύπωση ότι «τρέμει». Ιστορία: Για τη «ζαλατίνα» γίνεται ανα- φορά το 1865 σε γλωσσάριο του Γεώρ- γιου Λουκά, από όπου διαπιστώνεται