Εθνική Φρουρά & Ιστορία, τεύχος 42ο

την ίδια μέρα που αναλάμβανε δράση η Κοινή Δύναμη Ανακωχής, ο ΓΓ διόρισε προσωπικό απεσταλμένο και παρατηρητή στην Κύπρο τον Ινδό αντιστράτηγο Prem Singh Gyani, για να επιθεωρεί την πρώτη ειρηνευτική προσπάθεια 62 . Η «Πράσινη Γραμμή», που χαράχθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1963 από τον Βρετανό υποστράτηγο Peter Young και μοίρασε τη Λευκωσία στα δύο, «χαμήλωσε την ένταση και τη συχνότητα της διακοινοτικής βίας 63 » , αλλά την ίδια στιγμή, στα μάτια των Κυπρίων, ήταν η έμπρακτη διαμόρφωση μιας «πρωτο-διχοτόμησης». Τον Ιανουάριο του 1964 η Βρετανία συγκάλεσε τη Διάσκεψη του Λονδίνου με σκοπό την επίλυση της κρίσης. Η κυπριακή αντιπροσωπεία αποχώρησε, αφού η τουρκική πλευρά επανέλαβε τις ιδέες της για «εθελοντική ανταλλαγή» πληθυσμών, τη συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε μια γεωγραφική περιοχή, διχοτόμηση υπό το μανδύα της ομοσπονδίας και ξεχωριστές αστυνομικές δυνάμεις 64 . Προτάσεις για τη δημιουργία ειρηνευτικής δύναμης υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ την ίδια περίοδο δεν τελεσφορούσαν 65 . Για την κυβέρνηση Μακαρίου σε μια δύναμη του ΝΑΤΟ η Τουρκία θα είχε αυξημένη επιρροή και επιπλέον θα αποξένωνε την Κυπριακή Δημοκρατία από τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ειδικά αυτές των Αδεσμεύτων 66 . Ο Μακάριος προτιμούσε τη στροφή προς τον ΟΗΕ, όπου θεωρούσε το κλίμα πιο θετικό υπέρ της Κύπρου, για το λόγο ότι πολλά από τα κράτη-μέλη είχαν πρόσφατα αποκτήσει την ανεξαρτησία τους 67 μέσα από διαδικασίες αποαποικιοποίησης. Εξάλλου αντιπροσωπείες αυτών των νέων κρατών συμμετείχαν στο Συνέδριο του Σαν Φρανσίσκο, όπου το ζήτημα της αποαποικιοποίησης ήταν ψηλά στην ατζέντα 68 . Ο ΟΗΕ προσφερόταν ως ένα διεθνές φόρουμ για να καταγγελθεί «η αυξανόμενη απειλή από τις πολεμικές 65 ΠΡΩΙΜΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ UNCIVPOL ΤΗΣ UNFICYP, 1964 61. Ker-Lindsay, J. (2006), “The joint truce force in Cyprus, December 1963 - March 1964”, in H. Faustmann & N. Peristianis (eds.), Britain in Cyprus: colonialism and post-colonialism 1878-2006 , Mannheim and Möhnesee: Bibliopolis, σσ. 3a-41. Χρυσοστόμου, Α. (2015), Από τον Κυπριακό Στρατό Μέχρι και τη Δημιουργία της Εθνικής Φρουράς (1959-1964) , Λάρνακα, σσ. 241-245. 62. United Nations (1996), The Blue Berets: A Review of United Nations Peace-keeping, 3 rd Ed ., New York: UN Department of Public Information, σ. 150. 63. Calame, J. & Charlesworth, E. (2009), Divided Cities: Belfast, Beirut, Jerusalem, Mostar, and Nicosia , Philadelphia: University of Pennsylvania Press, σ. 133. 64. Κληρίδης, Γλ. (1988), Η Κατάθεσή Μου , τ. 1, Λευκωσία: Alitheia, σσ. 287-288, 311-313. Ker-Lindsay (2004)..., σσ. 41-52. Αργυρού, Φ. (2004), Top Secret: Η Βρετανική Κηδεμόνευση του Κυπριακού και Πώς Φθάσαμε στο Σχέδιο Ανάν , Θεσσαλονίκη: Γερμανός, σσ. 81-83. Αργυρού, Φ. (17/03/2014), «Μαρτυρίες για τουρκικές προετοι- μασίες: Στόχος των Τούρκων ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η επιβολή δύο ομόσπονδων κρατών», Σημερινή . 65. Ker-Lindsay (2004)…, σσ. 53-65. Richmond, O.P. (1998), Mediating in Cyprus: The Cypriot Communities and the United Nations , London: Frank Cass, σ. 92. Kaloudis, G.S. (1991), The role of the U.N. in Cyprus from 1964 to 1979 , Brussels: Peter Lang, σσ. 44. Miller, L.D. (1968), “Cyprus: The Law and Politics of Civil Strife”, Occasional Papers in Current Affairs, N. 19, Center of International Affairs, Harvard University, σσ. 32-33. 66. Κληρίδης (1988)…, σσ. 321-326, 330-331. Feroz, A. (2002), The Making of Modern Turkey , London: Routledge, σ. 140. Συρίγος, Α.Μ. (10/07/2016), «Το Κυπριακό στο Συμβούλιο Ασφαλείας», Καθημερινή (Αθηνών) . 67. Mirbagheri, F. (1998), Cyprus and Intenational Peacemaking , London: Routledge, σ. 36. 68. Sluga, G. (2015), Internationalism in the Age of Nationalism , Philadelphia: University of Pennsylvania Press.