ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 41ο

αλλά και των διεθνών οργανισμών, προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας διεθνούς πραγματικότητας. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ Το Κράτος ως Μονάδα του διεθνούς συστήματος Το κράτος ως μονάδα πολιτικής οργάνωσης παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ελληνική αρχαιότητα υπό τη μορφή της πόλης-κράτους. Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» χαρακτήρισε το κράτος ως την πιο σημαίνουσα και περιεκτική μορφή πολιτικής οργάνωσης, τη μόνη εντός της οποίας οι πολίτες μπορούν να επιτύχουν τους στόχους τους και να διάγουν βίο καλό. Κατά τον Αριστοτέλη το κράτος είναι αυτάρκες και κυρίαρχο, έχοντας τη δικαιοδοσία και την ισχύ να εφαρμόζει τους νόμους στο εσωτερικό και να προστατεύει τους πολίτες του από τους εξωτερικούς κινδύνους. Οι Ρωμαίοι προσέθεσαν στο κράτος την έννοια του δικαίου. Ο Κικέρων στο έργο του «DE REBUBLICA» έγραψε ότι το κράτος δεν αποτελείται μόνο από ανθρώπους με κοινά συμφέροντα, αλλά προϋποθέτει την κοινή αποδοχή των νόμων. Πράγματι οι νομικοί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανέπτυξαν το Δημόσιο Δίκαιο ως ένα σύνολο κανόνων, οι οποίοι ορίζουν την κατανομή και τη χρήση ισχύος σε ένα κράτος. Ο Jean Bodin, ερμηνεύοντας την ενοποίηση της Γαλλίας κάτω από τη μοναρχική εξουσία, όρισε την έννοια της κυριαρχίας ως το κυριότερο χαρακτηριστικό του κράτους. Στην Αγγλία, ο Thomas Hobbes υποστήριξε την ανάγκη ύπαρξης μιας κεντρικής εξουσίας, η οποία θα έχει απεριόριστη εξουσία επί των πολιτών. Ο Rousseau και η Γαλλική Επανάσταση μεταφέρουν την κυριαρχία από τον μονάρχη στον λαό. Ο Hugo Grotious οριοθέτησε την έννοια της κυριαρχίας του κράτους στο διεθνές σύστημα. Συγκεκριμένα υποστήριξε ότι ένα κράτος για να είναι κυρίαρχο πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ρυθμίζει τις εσωτερικές του υποθέσεις, χωρίς να υπόκειται σε εξωτερικές επεμβάσεις. Συνεπώς ένα κράτος για να είναι κυρίαρχο πρέπει να είναι ανεξάρτητο, οικονομικά αυτάρκες, στρατιωτικά ισχυρό, με πλήρη έλεγχο της συμπεριφοράς του στο Διεθνές σύστημα. Παράλληλα με τον σχηματισμό των κρατών παρατηρείται και η απαρχή μια εθνικιστικής συνειδητοποίησης και η δημιουργία εθνικών κοινοτήτων εντός των ορίων των κρατών αυτών. Σε αυτό το πλαίσιο και με κάθε κριτήριο το διεθνές σύστημα είναι αενάως «κρατοκεντρικό» με βασικότερο χαρακτηριστικό του τη «φυσική κατάσταση» , της οποίας η μια όψη είναι η «διεθνής αναρχία» και η άλλη η «κρατική κυριαρχία» 2 . 91 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ - ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ 2. Παναγιώτης Ήφαιστος, Ιστορία, Θεωρία και Πολιτική των Διεθνών Σχέσεων , Αθήνα 1999, σελ. 176.