ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ, τεύχος 41ο

αποστολής, των αρμοδιοτήτων και της οργάνωσής της, θα εκτεθεί η παρουσία της στα «Νέα Μέσα» , δηλαδή στα ηλεκτρονικά Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ). Θα γίνουν επίσης ορισμένες δειγματοληπτικές αναφορές και παραδείγματα για να καταδειχθεί πως μέσα από τα «Νέα Μέσα» παρουσιάζονται οι IDF ως ζωντανός εθνικός-κοινωνικός θεσμός στα εσωτερικά ακροατήρια και ως ανυποχώρητη δύναμη ειρήνης και αποτροπής στα εξωτερικά. Σύντομη Ιστορία της ISU Από την πρώτη στιγμή δημιουργίας τόσο του Κράτους του Ισραήλ γενικά όσο και των IDF ειδικά δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη σημασία των δημοσίων πληροφοριών και της επικοινωνίας. Ιδιαίτερη φροντίδα δίνεται στην επικοινωνιακή πολιτική, τακτική και στρατηγική, και πώς αυτή διαμορφώνει τόσο την κουλτούρα ασφάλειας εσωτερικά, όσο και την εικόνα του στρατεύματος σε εξωτερικά ακροατήρια, φιλικά, ουδέτερα και εχθρικά. Οι προσπάθειες επικοινωνιακής διαχείρισης των πολέμων στους οποίους συμμετείχαν οι IDF με σκοπό τον επηρεασμό της ισραηλινής και της διεθνούς κοινής γνώμης, που είναι επίσης γνωστή ως «στρατιωτική δημόσια διπλωματία» (“military public diplomacy”), λαμβάνει χώρα από ιδρύσεως του κράτους 4 . Η ISU αποτελούσε συστατικό στοιχείο της γενικότερης «δημόσιας διπλωματίας» (“public diplomacy”) 5 του Ισραήλ 6 , γνωστής και ως “ Hasbara ”, που σημαίνει «επεξήγηση» στα εβραϊκά 7 . Κατά τη διάρκεια του «Πολέμου για την Ανεξαρτησία» το 1948 ο Israel Galili, στενός σύμβουλος του πρώτου πρωθυπουργού του Ισραήλ David Ben-Gurion, πρότεινε τη δημιουργία επιτελείου δημοσίων σχέσεων στα πλαίσια του Γενικού Επιτελείου των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, ούτως ώστε ο στρατός να ομιλεί με μια φωνή. Ήταν ταυτόχρονα μια κίνηση περαιτέρω ενοποίησης των διαφόρων ένοπλων αντιαποικιακών εβραϊκών κινημάτων που έδρασαν κατά την περίοδο του “British Mandate” ( «Βρετανική Εντολή για την Παλαιστίνη» ). Λόγω της μεγάλης ευαισθησίας για τον τρόπο που καλύπτονταν τα στρατιωτικά ζητήματα, διαμορφώθηκε η συμφωνία των «12 Μη» (“12 Don’ts”) μεταξύ της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας και των συντακτών του τύπου. Οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι δεν έπρεπε μόνο να είναι 62 ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 41 Ο ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2018 4. Clila Magen & Ephraim Lapid (2018), “Israel’s Military Public Diplomacy Evolution: Historical and Conceptua Dimensions”, Public Relations Review , Vol. 44, p. 287. 5. Gifford D. Malone (1985), “Managing Public Diplomacy”, Washington Quarterly , Vol. 8 (3), pp. 199-213. Paul Sharp (2005), “Revolutionary States, Outlaw Regimes and the Techniques of Public Diplomacy”, in Jan Melissen (eds), The New Public Diplomacy: Studies in Diplomacy and International Relations , London: Palgrave Macmillan, pp. 106-123. 6. Yehiel Limor & Hillel Nossek (2006), “The Military and the Media in the Twenty-First Century: Towards a New Model of Relations”, Israel Affairs , Vol. 12 (3), pp. 484-510. 7. Eric Rozenman (28/02/2015), “The Theory and Practice of Hasbara”, Jewish Policy Center , https://www.jewish - policycenter.org/2015/02/28/hasbara/.