Εθνική Φρουρά & Ιστορία

41 ΄΄Dog Whistle Politics΄΄ ΡΗΤΟΡΙΚΗ, ΠΕΙΘΩ, ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ» ίδρυση κοινού Στρατηγείου και την άφιξη δύο αγημάτων του ελληνικού και του τουρκικού στρατεύματος, της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) και της Τουρκικής Δύναμης Κύπρου (ΤΟΥΡΔΥΚ), 950 και 650 ανδρών αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, συνομολογήθηκε η «Συνθήκη Εγγυήσεως» , σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα, η Τουρκία και η Βρετανία καθίσταντο εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας (η οποία επίσης θα ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη). Αυτό συνεπαγόταν τη σύμπραξη των τριών εγγυητριών δυνάμεων, σε ενδεχόμενη παραβίαση της Συνθήκης, για την αποκατάσταση του status quo∙ στην περίπτωση που η σύμπραξη ήταν αδύνατη, η κάθε δύναμη είχε το δικαίωμα ανάληψης μονομερούς δράσης προς αποκατάσταση των Συνθηκών. 4 Αξίζει να αναφερθεί ότι μεταξύ των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Adnan Menderes, πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Τουρκίας αντίστοιχα, συμφωνήθηκε σε επίπεδο «Συμφωνίας Κυρίων» η παροχή στήριξης για ένταξη του κυπριακού κράτους στο ΝΑΤΟ καθώς και η απαγόρευση του κυπριακού κομμουνιστικού κόμματος, του Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ). 5 Μετά την υπογραφή των συμφωνηθέντων στη Ζυρίχη, οι δύο κυβερνήσεις μετέβησαν στο Λονδίνο για την έναρξη διαπραγματεύσεων με τη Βρετανία. Στη συνδιάσκεψη στο Lancaster House του Λονδίνου (17-19 Φεβρουαρίου 1959) συμμετείχαν εκτός από τις αποστολές των τριών κυβερνήσεων και οι Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (εκ μέρους των Ελλήνων Κυπρίων) και Δρ Fazıl Küçük (εκπροσωπώντας τους Τούρκους Κυπρίους). Η βρετανική κυβέρνηση αποδέκτηκε όσα συμφωνήθηκαν στη Ζυρίχη με αντάλλαγμα τη διατήρηση δύο κυρίαρχων στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο και τη χορήγηση ορισμένων διευκολύνσεων (χρήση οδών, λιμενικών εγκαταστάσεων κ.λπ .). 6 Από την άλλη ο Μακάριος διατύπωσε αντιρρήσεις, δηλώνοντας ότι αποδεχόταν τη συμφωνία ως βάση συζήτησης, αλλά διατηρούσε επιφυλάξεις αναφορικά με συγκεκριμένες διατάξεις της. Το αίτημα του Αρχιεπισκόπου, ωστόσο, δεν έγινε δεκτό από τα υπόλοιπα μέρη. Τελικά, ο Μακάριος συναίνεσε στην υπογραφή των Συμφωνιών. 7 Για ποιους λόγους, όμως, η ελληνική κυβέρνηση και ο Μακάριος αποδέκτηκαν την εμπλοκή σε διαπραγματεύσεις, οι οποίες αφορούσαν στην ανακήρυξη της Κύπρου σε ανεξάρτητο κράτος, με κατηγορηματική την απαγόρευση της Ένωσης στο 4. Ό.π. 118-119. Ο Ε. Χατζηβασιλείου αναφέρει ότι τη συγκεκριμένη διάταξη πρόταξε η Τουρκία το 1974 για να δι- καιολογήσει την εισβολή της στην Κύπρο. Εντούτοις, σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του νομικού τμήματος του ΟΗΕ, η «Συνθήκη Εγγυήσεως» δεν παρείχε στις εγγυήτριες δυνάμεις το δικαίωμα για χρήση βίας στο πλαίσιο της επέμβασης: οι εγγυήτριες δυνάμεις είναι μέλη του ΟΗΕ, επομένως δεσμεύονται από τον Καταστατικό Χάρτη (ο οποίος αποτελεί αναγκαστικό Δίκαιο) και δεν επιτρέπει τη χρήση βίας παρά μόνο για σκοπούς αυτοάμυνας. 5. Ό.π. 121-123. 6. Ό.π. 124. 7. Ρίχτερ (2011) 955-963∙ Χόλλαντ (2001) 544-549.