Εθνική Φρουρά & Ιστορία

128 ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ & ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 40 Ο ΙΟΥΛΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017 παραχωρούσε φορολογικές απαλλαγές, ενετική υπηκοότητα και άλλα προνόμια για να προσελκύσει πληθυσμό είτε από τα χωριά στις πόλεις του νησιού, αφού συνήθως η ασθένεια έπληττε τα αστικά κέντρα, είτε από άλλα μέρη της Ελλάδας, τους οποίους προικοδοτούσε πολλές φορές με προνόμια και γη. 44 Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία, λοιπόν, όσο και αν προσπάθησε να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τους ντόπιους πληθυσμούς υπό το βάρος της οθωμανικής απειλής, εντούτοις δεν κατάφερε ποτέ να γίνει αποδεκτή ως «φιλική» δύναμη από τους κατοίκους του νησιού. Για τη βενετική πολιτική εξουσία η Κρήτη παρέμενε αλλόδοξη ελληνική κτήση, ενώ η όποια βελτίωση στον τρόπο άσκησης της εξουσίας της εκεί συναντούσε τις αντιδράσεις ισχυρών πολιτικών κύκλων εντός και εκτός της βενετικής επικράτειας, που θεωρούσαν παράδοξο και ανήκουστο την παραχώρηση δικαιωμάτων από τον κατακτητή στον κατακτημένο. 45 Βιβλιογραφία: Ελληνόγλωσση: Δετοράκης Ε. Θ., Ιστορία της Κρήτης , Ηράκλειο Κρήτης 1990. Ζουδιανός Δ. Ν., Ιστορία της Κρήτης επί Ενετοκρατίας , τόμ. 1, Αθήνα 1960. Θεοτόκης Μ. Σπ., Εισαγωγή εις την έρευναν των μνημείων της ιστορίας του Ελληνισμού και ιδία της Κρήτης εν τω Κρατικώ Αρχείω του βενετικού Κράτους , Κέρκυρα 1926. Λαμπρινός Κ., «Η εξέλιξη της κρητικής ευγένειας στους πρώτους αιώνες της βενετοκρατίας», Θησαυρίσματα 26 (1996), σσ. 206-224. ______________, Κοινωνία και διοίκηση στο βενετοκρατούμενο Ρέθυμνο. Το ανώτερο κοινωνικό στρώμα των ευγενών (1571-1646) , Κέρκυρα 1999, διδακτορική διατριβή. Μαλτέζου Χρ., «Ιστορία της Βενετοκρατούμενης Κρήτης. Ζητήματα έρευνας», Π επραγμένα του Ζ΄Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου , τόμ. Β2΄, Ρέθυμνο 1995, σσ. 537-548. ______________, «Η Κρήτη στη διάρκεια της περιόδου της Βενετοκρατίας (1211-1669)» , στο Κρήτη. Ιστορία και Πολιτισμός , του Συνδέσμου Τοπικών Ενώσεων Δήμων και Κοινοτήτων Κρήτης, τόμ. 2, επιστ. επιμ. Ν. Μ. Παναγιωτάκης, Κρήτη 1988, σσ. 105-162. 44. Πρβλ. Χρ. Μαλτέζου, «Η Κρήτη στη διάρκεια της περιόδου της βενετοκρατίας (1211-1669)», ό.π., σ. 134. 45. Βλ. χαρακτηριστικά την απάντηση του Συμβούλου της Eπικρατείας Francesco Foscarini, ο οποίος είχε διατε- λέσει Γενικός Προνοητής της Κρήτης κατά το διάστημα 1575-1577, στην ενετική κυβέρνηση στις 4 Σεπτεμβρίου του 1585, στην οποία αντιτίθεται στην αθρόα προχείριση ορθόδοξων ιερέων στο νησί της Κρήτης. Π. Τσιτσίλιας, Η Ιστορία των Κυθήρων , τόμ. Β΄, Αθήνα, 1994, σ. 91. Πρβλ. Ν. Τωμαδάκη, «Οι ορθόδοξοι παπάδες επί Ενετοκρα- τίας και η χειροτονία αυτών», Κρητικά Χρονικά ΙΓ΄ (1959), σ. 65 και αυτόθι υποσ. 57 του ιδίου, «Η δήθεν Σιναϊτική Σχολή Χάνδακος και η προσπάθεια του Μάξιμου Μαργούνιου προς ίδρυσιν φροντιστηρίου διά τους ορθοδόξους εν Κρήτη», Πεπραγμένα Στ΄ Διεθνούς κρητολογικού συνεδρίου , Χανιά, φιλολογικός σύλλογος «Χρυσόστομος» 1991, σ. 52.