Ο γέρος-σοφός, η πηγή και το μαύρο αυτοκίνητο

-Και τι έγινε μετά, μαμά; ÇΤελικά τα παιδιά, μετά από πολλές συζητήσεις είχαν καταστρώσει το σχέδιό τους. Θα γίνονταν όλα αύριο κιόλας που ήταν Σάββατο και δεν είχαν σχολείο. Θα καλούσαν όλους τους χωριανούς στην πλατεία και θα τους έλεγαν πως πρέπει να ψάξουν να βρουν τον γερο-σοφό. Θα προσπαθούσαν να τους πείσουν πως μόνο αυτός μπορούσε να κάνει κάτι για να σωθεί το χωριό τους από την έλλειψη νερού που τους ταλαιπωρούσε εδώ και δύο χρόνια. Κι έτσι έγινε. Πρωί-πρωί την επόμενη μέρα οι χωριανοί μαζεύτηκαν στην πλατεία, άκουσαν τι είχαν να τους πουν τα παιδιά, αλλά κανένας δεν τους έδωσε σημασία. Με τα παιδιά θα ασχολούνταν τώρα; Τι ήξεραν αυτά; Και πώς θα έβρισκαν τον γερο-σοφό; Ίσως και να μην ζούσε πια. Τα παιδιά κούνησαν στεναχωρημένα τα κεφάλια. Πόσο δίκιο είχαν οι συμμαθητές τους! Για μερικά λεπτά επικράτησε απόλυτη σιωπή. Τα παιδιά βυθίστηκαν στις σκέψεις τους: Πώς ήταν το χωριό τους και πώς έγινε. Πόσο όμορφα ζούσαν πριν από δυο χρόνια και πόσο δυστυχισμένοι είναι τώρα. Τις σκέψεις αυτές διέκοψε άξαφνα η φωνή του Μαρίνου. - Βρε παιδιά, τι θα γίνει; Έτσι θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια; Κάτι πρέπει να κάνουμε! - Τι εννοείς; Τι μπορούμε εμείς να κάνουμε; ρώτησε έκπληκτος ο Αλέξανδρος. - Δεν ξέρω, αλλά δεν γίνεται! Κάτι θα μπορούμε να κάνουμε, επέμεινε ο Μαρίνος. - Το βρήκα! πετάχτηκε όρθια η Νεοφύτα. Μα ναι, πώς δεν το σκεφτήκαμε προηγουμένως; Θα πάμε να βρούμε τον γερο-σοφό. Μόνο αυτός μπορεί να μας βοηθήσει. Θα του πούμε τι συμβαίνει στο χωριό μας και θα τον παρακαλέσουμε να κάνει κάτι. Τι λέτε; - Μα τι λες τώρα; Πώς θα μπορέσουμε εμείς να τον βρούμε; Δεν ξέρει κανείς τι απέγινε μετά που τον διώξαμε πριν από δύο χρόνια, είπε ο Αλέξανδρος. - Εγώ λέω πως πρέπει να προσπαθήσουμε. Είναι η μόνη μας ελπίδα, τον αντέκρουσε ο Μαρίνος με αποφασιστικότηταÈ.